Anne çocuk ilişkisi çocuğun kimlik gelişiminde çok büyük önem taşır. Anne (birincil bakım veren kişi) başkalarının nasıl gördüğü değildir, çocuğunun onda ne gördüğüdür. Çocukların ne anladığı, annenin bir davranışı yaparken amacından çok başka olabilir. Önemli olan onların algısıdır.

Ortalama 3.5 yaşa kadar çocuklara birşeyler öğretmek isteyen, kural koyan değil de, anlamaya çalışan, onların ihtiyaçlarına göre tutum geliştiren anne davranışları sağlıklı bir ilişki kurmanın anahtarıdır. Özellikle yeme, içme, banyo yapma, tuvalet yapma, uykuya geçiş gibi birincil ihtiyaçlar karşılanırken anne çocuk arasında huzur, uyum, sükunet varsa çok büyük ihtimalle çocuğun anne algısı olumludur(hastalık, diş çıkarma, geçici durumlarda huzursuzluk bu konuyla ilgili sayılmaz).

Beyinlerinin gelişimi, nörolojik bağların nasıl kurulduğu bu ilişkiden çok fazla etkilenir, farazi birşey değildir. Anne-çocuk ilişkisi çocuğun güvende hissetmesi ve kendi değeriyle ilgili bilgiler barındırdığından tüm gelişimini etkiler. Annenin kendi psikolojik durumunun da bütün davranışlarını etkilediği düşünülünce; ihtiyaç halinde mutlaka destek alınması gerekir. Hamileyken, sorunlar oluşmadan önce bu konuda destek ve bilgi alınması da aileyi koruyucu ve önleyici çok güzel bir adımdır.

Uzm. Klinik Psikolog Hayal Menteş